Listopadowe melancholie . . .

Trud pochylenia się nad innymi

Zamoknięte i ostatnie już liście wiszą na drzewach

Jeszcze nie wierzą że nadszedł ich czas i żegnać się trzeba

Jeszcze złudzeniem się karmią , ku słońcu się garną, i trwają

W oczekiwaniu czegoś nowego niezwykłego acz  pięknego

Czegoś co pozwoli im trwać jeszcze aż  po ostateczność

Nie chcą umierać, ani zaniknąć na wieczność…

Jakie to dziwne jest w naturze, przyznam że sama się burzę

Na nieuchronność tak bezlitosną wobec każdego stworzenia

Że tak niewiele masz możliwości i opcji samostanowienia

Tak względem siebie, jak względem innego bliźniego

Któremu nieraz chętnie nieba uchyliłbyś  w chwili

Ostatecznego zagrożenia...

         . . . . . . . .

Zaczaiła się śmierć na przydrożu

Nie chce się zmęczyć, przyczajona czeka…

Na wędrowca, na nieuważnego dla siebie człowieka

Opuszczonego zagubionego i strwożonego, na takiego

Co stracił w drodze nadzieję,  zrezygnowanego...

Przystań wędrowcze, zatrzymaj się choćby  na chwilę…

Ocknij, rozejrzyj się wkoło, zobacz że masz przyjaciół tuż obok

I oni zrobią wszystko, by ci już nigdy nie było smutno ni przykro

Takich przyjaciół bardzo nam wszystkim potrzeba od zaraz

Jeśli chcesz pomóc? pomagaj !  to powołanie jest nie kara

Czujesz się czasem życzliwym dla  innych człowiekiem ..?

Czy masz dość siły? aby nad drugim się jeszcze pochylić?

A może patrzysz  siebie ogarnąć i utknąć w wygodzie

Z okaleczonym sumieniem własnym i w zgodzie...                                                                

Jesienne melancholie różne miewają oblicza...

Listopad nastraja wyjątkowo, pozwala pochylić się nad różnymi sprawami własnymi, ale też naszych przyjaciół.. I jeśli tak jest - to jest dobrze.  Mnie do życia zawsze potrzebna jest nieograniczona przestrzeń myśli, a z tym akurat w świecie nachalnego medialnego chaosu  różnie bywa.  Niemniej pozdrawiam wszystkich najserdeczniej - Majka