Rzeczywistość zbyt trudna do pogodzenia...

 

 Zamykam oczy i

 

 

 

 

 ... w myślach
Rozdrapuję zabliźnienia
Nawlekam łzy zawisłe na rzęsach
Odkopuję stary topór do walki ze złem
Uciszam rozum nakazuję spokój
Ale nadal widzę…

 

 

 

 

Jak uwięziony motyl trzepoce jedynym już skrzydłem
A śmiertelnie ugodzona ostatnia nadzieja - kona
Nawet zwierzę w potrzasku rezygnuje z walki
Oszalały instynkt grzęźnie w desperacji
Przerażenie łamie logiczne zasady

 

 

 

 

 A ja?
Bezpiecznie schowana za minionym czasem
Wymazuję nieważne już "dzisiaj"
I z niepokojem czekam jutra
Co jeszcze bardziej złego stać się może?
Nie wiem! Nic już nie wiem…

 

 

 

 

Ale...
Bardzo się boję !

         

           

................................

Przepraszam, że taki ciężki i trudny jest powyższy tekst, ale tak odbieram chwilami  życie, bo każdy z nas ma własne przemyślenia. Ja czasem dzielę się swoimi, ale nie oczekuję niczego w zamian. W moim zabieganym obecnie życiu, dużo się dzieje, w tym także dobrego. Poprawia się (zbyt powoli) stan mojego zdrowia, zmniejsza ból - wskutek uderzeniowej dawki rehabilitacji. To już trzecia intensywna seria i tylko ledwie zdążę się przemieszczać z Creatora na Pilczyckiej - na Swobodną pod dworcem - tam w Lux Medzie kolejne choć inne jeszcze zabiegi. Pozwolono mi na kilka godzin dziennie zdejmować gorset, co dla mnie jest największym osiągnięciem, zobaczymy co dalej. Dlatego uczciwie mówię, że nie mam obecnie czasu, aby wpaść na spotkanie z Wami, ani też aby Was zaprosić do siebie, bo przyznaję, że po powrocie do domu - sama ledwie żyję. Ale walczę o siebie z całych sił, bo w tym stanie zdrowia - ja nie mam już innej alternatywy.

Kochani zaczęło się piękne lato. Korzystajmy ze wszystkich możliwości, aby odpocząć i zregenerować nasze nadwątlone latami zdrowie. To dla nas bardzo ważne, bo wraz ze zdrowiem przyjdzie cały ogrom szczęścia i radości. Tego życzę i pozdrawiam Majka