Wiersze moje...

Wiersze moje nieuczesane

Nieuczesane wiersze moje

Same spadają z biurka i leżą takie

Nieumyte niezadbane wręcz potargane

W surową sukienkę naprędce odziane
Nie malowane, ze snu wyrwane, zaspane
Dumne bardzo choć  zbuntowane

Nieposkładane w równe rządki … lecz

Pracowite i rozbiegane w tematach

Zamyślone i pogubione w datach !

Bywa niegrzeczne, nigdy wulgarne

Czasem układne, często niezdarne…

Ale moje własne i prosto z serca wyjęte

Niedospane, pomięte i z rogiem zagiętym

Zakreślone jakieś słowo kółkiem i wiem

 Że zmienić je powinnam za  dzień

Ale  dziś skoro już z biurka spadły

 I  żyć  zaczęły  własnym życiem

Zdarzyło się nieraz  że właśnie takie

Nieupiększone w łaski wasze się wkradły

 I pozostały tam takie same do dzisiaj

Cieszy mnie taka wasza skłonność

I tu obiecuję dozgonność…

Majka

 

Napisałam jak wyżej, bo odkąd chodzę na warsztaty literackie i zobaczyłam jakie wiwisekcje dokonywane są przez specjalistów od pióra (prawdziwych mentorów) na takich surowych sercem pisanych wierszach, bez dni i  tygodni poświęconych ciągłym analizom i wiecznym korektom tychże -to właśnie napisałam dla Was wiersz - prawdę o tej mojej "rymomanii" zwykłej, niewydumanej. Może kiedyż kiedyś też się nauczę inaczej? dzisiaj pozdrawiam MS