Takie sobie rozważania . . .

        P o g a d a n k i . . .

          

         ….. niby o innych, 

         a naprawdę o nas samych….

                               

                                                                               







                                              

           Zatrzymajmy się chwilę :                           

Cyt. Wisławy Szymborskiej: …‘ ja mam do ludzi inną twarz, dlatego pokazują mnie od strony anegdotycznej, jako osobę wesołą, która nic, tylko wymyśla najróżniejsze gry i zabawy. To, że inni tak mnie widzą to moja wina, pracowałam długo na ten wizerunek. Bo jak mam zapaści, zmartwienia, to do ludzi nie wychodzę, żeby nie pokazać ponurej twarzy. I potem wygląda jakbym prowadziła życie motyla, jakby życie głaskało mnie po głowie”….

Każdy z nas miewa podobnie, a czy taka postawa jest dobra? Jest nam przyjazna?  Nie musimy obnosić naszego nastroju publicznie (-),  ale nie musimy, bo też nie można udawać, czy być tylko kolorowym motylem.. Nie żeby od razu wszyscy zawsze byli nam życzliwi, ale dobrze popatrz na innych, popatrz uważnie, pewnie jest ktoś (bodaj jeden),  z kim można i dobrze jest pogadać o swoich nastrojach też. Nie tylko psychoterapeuta ma monopol na niesienie pomocy, podpowiedzi, poradę, życzliwą analizę.. Wszyscy jesteśmy wystarczająco wrażliwi na drugiego człowieka, i już to wystarczy. Tylko nie zamykajmy się sami z naszą troską. Nawet wielcy ludzie spostrzegli po pewnym czasie, że to nie jest dobre. Ani dla nas ani dla naszych najbliższych. Nie trzeba,  i pewnie nie można mieć wszystkich zaprzyjaźnionych.. Ale jedna prawdziwie życzliwa osoba wystarczy, i jest skarbem największym. 

Szukajmy takiej w swoim otoczeniu. I oby skutecznie.

..”Wiem jak ułożyć rysy twarzy, by smutku nikt nie zauważył”…-  tak napisała W. Szymborska w swoim wierszu pt  „Do nieszczęśliwie zakochanej”, prawda że bardzo to smutne?..

Pozdrawiam serdecznie.