Ku pokrzepieniu serc w listopadowe dni...

 P o c a ł u n e k . . . 

 



Już słowo to brzmi
Jak obietnica szczęścia
Napotkanej miłości, czułości
I czekania, ciągle czekania
..na cud wolności...

Leciutkie tylko muśnięcie
Zbliżenie dłoni, dotknięcie
Już powoduje serca drżenie,
Obietnice, wzajemną tęsknote
i nadzieje na więcej...

Cichutko szumią drzewa wkoło
Świadkami naszych są pocałunków,
Westchnień, uniesień, milczenia,
Najpiękniejszego wielbienia
..wniebowstąpienia...

Pocałunki są szeptem do siebie
Trzepotem skrzydeł są motylich
Tuleniem serca w czułych dłoniach
Są ulotnością takiej chwili
w jaką sami zwątpili...

Chwilo, trwaj długo i jeszcze..
Zamknij nam oczy, otwórz serca
Wznieś najwyżej jak tylko można
I gdy nie rozgrzeszy nas bluźnierca
Niebo zrozumie bo rzecz to zbożna
Miłość, kochanie, ciebie czekanie..
Tak piękne jest życie  nasze..
..nie umieranie...

 Pocałunek- Gustawa Klimta

Bywa, że pocałunki gorzko smakują, 
że zaskoczeniem są dla nas samych,
ale czyż dziwić się już nie trzeba....
kiedy prowadzą  na szczyt nieba?
wg mnie - zawsze trzeba..  
   

Pozdrawiam  serdecznie