Poezja o poranku...

„Stałem i patrzyłem na wschód…

Bo o tej godzinie oczy są po to by patrzeć na

Słońce wstające” ( pisał E. Stachura )

 

Wczesne poranki

Niczym karty czyste albo płótno

Po nocy przygotowane pod pędzel artysty

Wielekroć mądrzejsze od wieczorów

Witane nieśpiesznie spokojnie

Z otwarciem na sugestie

I ważne przesłania…

O poranku znajduję ukojenie

I zapowiedź na nowe szanse inne historie

To przestrzeń w której nie trzeba

Niczego kontynuować

Wczesnym rankiem zmienia się percepcja

Wyostrza i konkretyzuje postrzeganie

Tylko w ciszy świtu jest się sobą

Bo ta rzeczywistość

Niczego szczególnego od nas nie wymaga

I nie trzeba się jeszcze bronić

Przed natrętnością

Dnia

 

To czas takich postanowień

Z których każde jest nowym początkiem

Kiedy można zapomnieć o wczoraj

I nie myśleć jeszcze o jutrze

Żyć tym co w tej chwili

To ten czas  P o e z j i

 Co sama się staje

Serdecznie pozdrawiam Majka