Wisława Szymborska, poetka, noblistka, odeszła....

Była piękną postacią,wspaniałym człowiekiem..
Kto chciał, jej życiorys znał i pamiętać będzie.
Chciałabym wspomnieć skromnie dwa fragmenty wierszy.
pierwszy fragment :

"We śnie"
We śnie maluję jak....
Rozmawiam biegle po....
Prowadzę samochód, który....
Jestem zdolna
piszę wielkie poematy.
Słyszę głosy nie gorzej
niż poważni święci.
Bylibyście zdumieni
świetnością mojej gry
na fortepianie.
Fruwam jak się powinno
czyli sama z siebie.
Spadając z dachu
umiem upaść na zielone.
( - )
I cieszy mnie że przed śmiercią
zawsze potrafię się zbudzić.

i inny jeszcze fragment wiersza z nie odbytej nigdy wyprawy w Himalaje:
.....
Aha, więc to Himalaje,
Góry w biegu na księżyc,
Chwila startu utrwalona,
na rozprutym nagle niebie.
Pustynia chmur przebita.
Uderzenie w nic.
Echo - biała niemowa.
Cisza.
....

Dla mnie ta poezja jest jak dobra muzyka,
której słuchasz bo lubisz, kochasz(?), bo chcesz
i ciągle jeszcze masz nie dość.
Jaka naprawdę była?
tego nie wiem, a myślę że..
Była radosna, serdeczna, wesoła,
Świata ciekawa, życia, ciekawa ludzi..
za beztroską swoich rymowań
skrywała taką powagę
co czasem niepokój budzi.
Wachlarz problemów, tematów
w Jej wierszach zawarty
oprawiała w sposób szczególny
bo prosty, otwarty.
Mnie bardzo podoba się ten styl
jest taki ładny, zabawny, codzienny
i swą prostotą do każdego trafia.
Noblistką była.. i była nasza...
ale to inni bardziej Ja znali
i kochali też...