Skoro Życie nasze poezją jest..

Dzisiaj chciałabym zwrócić naszą uwagę na potrzebę starannego doboru słów w kontekście określeń trudnych, często przykrych, wręcz bolesnych szczególnie dla tych w strone których są te słowa kierowane (i nie chodzi tutaj o przekleństwa). W słownictwie polskim wiele jest takich słów, możemy je wyszukać i czasem komentować. Jednym z nich jest słowo "s t a r o ś ć", które ma przykry wydźwięk bo uświadamia nam naszą nieuchronność zmierzającą do ostateczności....

Nasze bogate słownictwo stwarza wiele możliwości zastępczych, znajdźmy choć kilka takich.

I tak zamiast słowa "starość" możemy użyć określeń ładniejszych, bardziej przyjaznych a prawie równoznacznych na przykład:- drugie półrocze życia, - wiek kończący lato życia, - jesień życia (nawet jest lepiej), -po pięćdziesiątce, albo najprawdziwiej: w wieku 70; czy też 91 lat- brzmi lepiej bo naturalnie i nie boli tak jak określenie"na starość', które ma wydźwięk beznadziejny...

Nie wiem czy się ze mną zgodzicie, dlatego każda opinia pomoże nam wiedzieć, jak inni to czują...

W pewnej przychodni Polski centralnej byłam świadkiem takiej rozmowy, gdzie lekarz uświadamiał pacjentowi że na leczenie jest on za stary, nie mówiąc o zabiegu chirurgicznym, który zdaje się był tam niezbędny. Pacjent, całkiem (wg mnie) dziarski jeszcze pan - oniemiał,... stał i łkał w milczeniu, i... we własnym niepogodzeniu...., to było nie do zniesienia!
Nie dajmy przyzwolenia na podobne zachowania, reagujmy wtedy spokojnie ale stanowczo, i zawsze z nadzieją że jeszcze uda nam się zmienić coś na lepsze..wciąż miejmy taką nadzieję..

A wracając do tematu, to zastanówmy się, czyż funkcjonowanie w drugim półroczu naszego życia nie jest zaszczytem? , zawsze związanym z ogromem doświadczenia, należnym szacunkiem za przeżyte godnie lata, w części dla bliźnich, i dla ojczyzny też. I ta nieposkromiona wciąż radość tych ludzi z bycia w gronie życzliwego otoczenia. Pewnie z tego też względu My tworzymy własne stowarzyszenie, abyśmy mieli wzajemne wparcie, zrozumienie i pomoc wszechstronnie rozumianą. To wielkie zobowiązanie ale nas stać na nie bo nasza świadomość życia jest naprawdę bardzo duża....

i czyż życie nasze nie jest poezją?...

po tamtym przykrym zdarzeniu

napisałam rymowankę,

która mnie dała nieco ukojenia ...

S t a r o ś ć ? . . .

Ktoś, kto wymyślił słowo tak okrutne,

młodym być musiał człowiekiem,

bezwzględnym i butnym..

Proszę pomyśleć o sobie

w tym kontekście właśnie...

i co? niemiło..prawda?...

niech to piorun trzaśnie!

Starość smutna jest już sama w sobie,

a co ma pomyśleć człowiek,

gdy usłyszy tak o sobie???

i nie ważne jest wówczas ile dziesiąt

lat ma powyżej pięćdziesiąt.

Każdy jeden moment życia

jest dla nas tak ważny i cenny..

a te po pięćdziesiątce ?

w sposób już bezcenny...

tyle mądrości wówczas posiadamy,

tyle przemyśleń i doświadczeń mamy,

są one naszym największym skarbem

nikomu innemu niepotrzebnym wcale..

nikt rad naszych słuchać nie lubi,

choć młodym jest i często się gubi..

I dobrze..

niech każdy żyje na rachunek własny,

młodzi niech sami doświadczają życia,

my je delektować subtelnie będziemy,

zasady życia znamy, sukcesy smakujemy...

Ale kochani, niech nikt się nie waży używać "starości"

na określenie naszej 50(+)letniej m ł o d o ś c i !

To były moje przemyślenia, więc pewnie że są subiektywne.

Podzielcie się proszę Waszą opinią na powyższy temat tak, abyśmy mieli szerszy pogląd na temat "starości" jako zjawiska społecznego, jak też samego słowa "starość" w codziennym jego stosowaniu. Wiadomo że mocno jest zakotwiczone w naszej kulturze, ale czy tak musi pozostać?, może tam gdzie się da, zastępujmy je innym, bardziej przyjaznym?